Οδυσσέας Ελύτης
Από το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»
| 
Γύρισα τα μάτια. * | 
δάκρυα γιομάτα | 
| 
κατά το παραθύρι | |
| 
Και κοιτώντας έξω * | 
καταχιονισμένα | 
| 
τα δέντρα των κοιλάδων | |
| 
Αδελφοί μου, είπα * | 
ως κι αυτά μια μέρα | 
| 
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν | |
| 
Προσωπιδοφόροι * | 
μες στον άλλον αιώνα | 
| 
τις θηλιές ετοιμάζουν | |
| 
Δάγκωσα τη μέρα * | 
και δεν έσταξε ούτε | 
| 
σταγόνα πράσινο αίμα | |
| 
Φώναξα στις πύλες * | 
κι η φωνή μου πήρε | 
| 
τη θλίψη των φονιάδων | |
| 
Μες στης γης το κέντρο * | 
φάνηκε ο πυρήνας | 
| 
που όλο σκοτεινιάζει | |
| 
Κι η αχτίδα του ήλιου * | 
γίνηκε, ιδέστε | 
| 
ο μίτος του Θανάτου! | |
| 
Ω πικρές γυναίκες * | 
με το μαύρο ρούχο | 
| 
παρθένες και μητέρες | |
| 
Που σιμά στη βρύση * | 
δίνατε να πιούνε | 
| 
στ' αηδόνια των αγγέλων | |
| 
Έλαχε να δώσει * | 
και σ' εσάς ο Χάρος | 
| 
τη φούχτα του γεμάτη | |
| 
Μέσ' απ' τα πηγάδια * | 
τις κραυγές τραβάτε | 
| 
αδικοσκοτωμένων | |
| 
Τόσο δεν αγγίζουν * | 
η φωτιά με το άχτι | 
| 
που πένεται ο λαός μου | |
| 
Του Θεού το στάρι * | 
στα ψηλά καμιόνια | 
| 
το φόρτωσαν και πάει | |
| 
Μες στην έρμη κι άδεια * | 
πολιτεία μένει | 
| 
το χέρι που μονάχα | |
| 
Με μπογιά θα γράψει * | 
στους μεγάλους τοίχους | 
| 
ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ | |
| 
Φύσηξεν η νύχτα * | 
σβήσανε τα σπίτια | 
| 
κι είναι αργά στην ψυχή μου | |
| 
Δεν ακούει κανένας * | 
όπου κι αν χτυπήσω | 
| 
η μνήμη με σκοτώνει | |
| 
Αδελφοί μου, λέει * | 
μαύρες ώρες φτάνουν | 
| 
ο καιρός θα δείξει | |
| 
Των ανθρώπων έχουν * | 
οι χαρές μιάνει | 
| 
τα σπλάχνα των τεράτων | |
| 
Γύρισα τα μάτια * | 
δάκρυα γιομάτα | 
| 
κατά το παραθύρι | |
| 
Φώναξα στις πύλες * | 
κι η φωνή μου πήρε | 
| 
τη θλίψη των φονιάδων | |
| 
Μες στης γης το κέντρο * | 
φάνηκε ο πυρήνας | 
| 
που όλο σκοτεινιάζει | |
| 
Κι η αχτίδα του ήλιου * | 
γίνηκε, ιδέστε | 
| 
ο μίτος του Θανάτου! | |
 
 
 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.