Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Οδυσσέας Ελύτης

Από το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ»

Γύρισα τα μάτια. *
δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω *
καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα *
ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι *
μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν
Δάγκωσα τη μέρα *
και δεν έσταξε ούτε
σταγόνα πράσινο αίμα
Φώναξα στις πύλες *
κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο *
φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου *
γίνηκε, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!
Ω πικρές γυναίκες *
με το μαύρο ρούχο
παρθένες και μητέρες
Που σιμά στη βρύση *
δίνατε να πιούνε
στ' αηδόνια των αγγέλων
Έλαχε να δώσει *
και σ' εσάς ο Χάρος
τη φούχτα του γεμάτη
Μέσ' απ' τα πηγάδια *
τις κραυγές τραβάτε
αδικοσκοτωμένων
Τόσο δεν αγγίζουν *
η φωτιά με το άχτι
που πένεται ο λαός μου
Του Θεού το στάρι *
στα ψηλά καμιόνια
το φόρτωσαν και πάει
Μες στην έρμη κι άδεια *
πολιτεία μένει
το χέρι που μονάχα
Με μπογιά θα γράψει *
στους μεγάλους τοίχους
ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Φύσηξεν η νύχτα *
σβήσανε τα σπίτια
κι είναι αργά στην ψυχή μου
Δεν ακούει κανένας *
όπου κι αν χτυπήσω
η μνήμη με σκοτώνει
Αδελφοί μου, λέει *
μαύρες ώρες φτάνουν
ο καιρός θα δείξει
Των ανθρώπων έχουν *
οι χαρές μιάνει
τα σπλάχνα των τεράτων
Γύρισα τα μάτια *
δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Φώναξα στις πύλες *
κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο *
φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου *
γίνηκε, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!

 

 

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.