ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ - Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΙΝΕ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΕΙΝΕ

Τα κουρελιασμένα νέφη που μας περιβάλλουν.

Τα χτήρια με τις τρεμάμενες προσόψεις.

Οι ριπές του φυλακισμένου αέρα των εκπνοών μας.

Οι σπουδαγμένοι μας γιοί των ντελίβερις.

Τα πεσμένα στα γόνατα τραγούδια μας.

Τα παιδιά μας με τα γιορτινά τους μπαλώματα.

Οι καρικατούρες των πολιτικάντηδων με τις έωλες υποσχέσεις.

Και ο ελληνικός ήλιος να φιλτράρεται στο δάκρυ μας.

Η Ελλάδα που μας απόμεινε.

Τα ψυχοφάρμακα και η μερική απασχόληση

Οι πορείες μέσ’ στα σκοτάδια, που μας ζωγράφισαν.

Το ρυπαρό σημαιάκι του άστεγου,

καθώς κυριεύει τα υψώματα του μπόγου του.

Οι νέοι που οδηγούνται στην ξενιτιά, το αλκοόλ και την τρέλα.

Οι κυρτοί ώμοι του πατέρα όταν επιστρέφει στο σπίτι.

Η άρνησή μας για κάθε καινούργια σπορά.

Και τα θαμμένα όνειρα μέσα στις σχολικές τσάντες.

Η Ελλάδα που μας απόμεινε, να κρέμεται στη θηλή μιας λύκαινας.

Ο απολογητικός λόγος του δασκάλου στους μαθητές.

Οι θύμισές μας που γίνανε μέρος της λάσπης.

Τα ξωκκλήσια μας τα βαμμένα αγιοσύνη και εγκατάλειψη.

Οι οσμές των φαγητών όπως μας ξεπερνάνε.

Οι κωδωνοκρουσίες των εμπρηστών μας.

Τα λασπόνερα στα ρείθρα των καλντεριμιών, τώρα μικρές κολυμπήθρες.

Οι αυριανοί ανυπόδητοι βηματισμοί των γερόντων.

Και όλοι εμείς που από αριθμητές γίναμε παρανομαστές.

Η Ελλάδα, αλίμονο, που μας απόμεινε.

                                                               Σ. Κυριτσόπουλος

                                                               26/10/16