PABLO NERUDA

Pablo Neruda: Μάτσου Πίτσου

Ψηλώματα του Μάτσου Πίτσου
(απόσπασμα)

IV
Τότε ανέβηκα μόνος της γης τα σκαλοπάτια
μέσ' απ' την άγρια ζούγκλα των σκοτεινών δρυμώνων
ως εσέ Μάτσου Πίτσου.

Πόλη αψηλή από σκαλωτές κοτρόνες,
στο τέλος σπίτι εκείνου που το γήινο
δεν έκρυψε στα κοιμισμένα ρούχα.
Σ' εσέ σαν δυο παράλληλες γραμμές,
του ανθρώπου και της αστραπής το λίκνο
κουνιώνταν σ' έναν άνεμο απ' αγκάθια.

Πέτρινη μάνα, αφρέ του κόνδορα.
Θαλασσόβραχε της ανθρώπινης αυγής.
Φτυάρι χαμένο μες στην πρώτη άμμο.

Αυτό ήτανε το σπίτι, αυτός ο τόπος'
εδώ ανεβήκαν τα χοντρά σπυριά απ' το καλαμπόκι
και ξανακατεβήκαν σαν κόκκινο χαλάζι.
Εδώ το χρυσό νήμα βγήκε από τη βικούνια
να νιώσει τις αγάπες, τα μνήματα, τις μάνες,
το βασιλιά, τις προσευχές, τους πολεμάρχους.

Τα πόδια εδώ τ' ανθρώπου νύχτα ξεκουραστήκαν
δίπλα στ' αετού τα πόδια, στις ψηλές σαρκοφάγες
φωλιές, και μες στη χαραυγή
πάτησαν με τα πόδια του κεραυνού τη σκόρπια αντάρα,
κι αγγίξανε το χώμα και τις πέτρες
ώσπου να τις γνωρίσουν μες στη νύχτα ή στο θάνατο.

Θωρώ τα ρούχα και τα χέρια
του νερού το σινιάλο στην ηχηρή πηγάδα,
το ντουβάρι που απάλυνε τ' άγγιγμα ενός προσώπου
που είδε με τα δικά μου μάτια τις γήινες λάμπες
που με τα δυο μου λάδωσε χέρια τ' αφανισμένα
ξύλα, γιατί τα πάντα: ρούχα, πετσιά, κανάτια,
λόγια, κρασιά, καρβέλια
σωριάστηκαν στη γη.

Κι ο αγέρας μπήκε με λεμονανθού
δάχτυλα πάνω από τους κοιμισμένους:
χιλιάδες χρόνια, μήνες, βδομάδες από αγέρα,
από άνεμο γαλάζιο κι οροσειρά όλο ατσάλι,
που πέρασαν σαν απαλές νεροποντές βημάτων
το ερημικό λημέρι γυαλίζοντας της πέτρας.

XII
Ανέβα, αδέρφι, να γεννηθείς μαζί μου.
Δωσ' μου το χέρι μεσ' απ' τη βαθιά
ζώνη του διάσπαρτου καημού σου.
Δεν θα επιστρέψεις στον πάτο των βράχων.
Δεν θα επιστρέψεις απ' τον υπόγειο χρόνο.
Δεν θα επιστρέψει η βραχνιασμένη φωνή σου.
Δεν θα επιστρέψουν τα τρυπημένα σου μάτια.
... ... ...
(απ' το Οικουμενικό τραγούδι)

Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου

από την Ποίηση Ισπανόφωνης Αμερικής
Εκδόσεις Γνώση, 1987