ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!

ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!

Ποιος θα σταματήσει το αίσχος των υπηρεσιών της Πρόνοιας;

Στην διαβόητη πια υπηρεσία ΠΡΟΝΟΙΑΣ , η οποία  βρίσκεται στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (παλιά νομαρχία), και από την οποία υποτίθεται εκδίδονται  τα βιβλιάρια υγείας ή δίνονται επιδόματα στους άνεργους, άπορους, ανασφάλιστους, ανάπηρους  κ.α  στοιβάζονται καθημερινά χιλιάδες συμπολιτών μας προκειμένου να διεκπεραιώσουν ότι απαιτείται για να αποκτήσουν τα βιβλιάρια υγείας κλπ. Προσέρχονται από το πρωί στις 6 και 7 και παραμένουν εκεί μέχρι και αργά το μεσημέρι, άνθρωποι γέροι και βασανισμένοι, καταδικασμένοι από την κυβέρνηση, τον υπουργό υγείας, την περιφέρεια του γνωστού κ. Σγουρού και τον Δήμο Αθηναίων στο μαρτύριο του εξευτελισμού, της ορθοστασίας και του περίμενε χωρίς πολλές φορές κανένα αποτέλεσμα. Αυτή η  εξουσία της κούφιας δημοκρατίας, που αποτελείται από πολλά μέρη αλλά είναι μία, εξευτελίζει κάθε μέρα και περιφρονεί στην πράξη εκατοντάδες συμπολίτες μας. Τους μεταχειρίζονται σαν  αγέλη. Τους έχουν στριμωγμένους σε διαδρόμους στενούς, που με δυσκολία μπορείς να αναπνεύσεις,  χωρίς επαρκή  καθίσματα και χωρίς κλιματισμό, χωρίς ένα μέρος να κάτσει η γριούλα, "η δική μας η μάνα" και "ο δικός μας γέροντας πατέρας"! Είναι ένα είδος  "θαλάμων αερίων",  όπου επί ώρες βλέπουμε να περιμένουν κάθε μέρα δεκάδες ή και εκατοντάδες ηλικιωμένοι, άποροι και ανάπηροι άνθρωποι για να πάρουν ή να δώσουν τα βιβλιάρια πρόνοιας ή να καταθέσουν τα χαρτιά τους ή έστω να  πάρουν οποιαδήποτε σχετική πληροφορία. Η πληροφορία έχει αναχθεί σε είδος πολυτελείας. Όσες ώρες και να περιμένεις δεν μπορείς να πάρεις καμιά πληροφορία. Στήσανε αυτή την υπηρεσία, μετά τον διαβόητο Καλλικράτη, χωρίς καμιά υποδομή, χωρίς σχέδιο, χωρίς υπαλλήλους, χωρίς πόρους! Δεν υπάρχει κάν  γραφείο πληροφοριών! Δεν υπάρχει διευθυντής. Δεν  υπάρχει τίποτα. Μόνο αυταρχισμός, βία, αποδοκιμασία και περιφρόνηση στον λαό.

Οι ίδιοι οι πολίτες, που καταδικάζονται στο μαρτύριο του περίμενε,  γράφουνε μια  λίστα των προσερχόμενων, στο γόνατο  και όταν ανοίγει επιτέλους η πύλη του «αλιμπαμπά» την δίνουνε στο ανάλογο γραφείο για να πάρουν, υποτίθεται σειρά. Κάθε πρωί, μπορεί κανείς  να δει στη λίστα μέχρι και  180 ονόματα  (!) αλλά οι υποθέσεις  που τελικά είναι πιθανόν να διεκπεραιωθούν,  δεν ξεπερνάνε τίς  περισσότερες φορές τις 30-40  την ημέρα.  Οι άλλοι διώχνονται για την επόμενη. Και την άλλη μέρα αρχίζει το ίδιο μαρτύριο  με τους ίδιους ανθρώπους, που χθες στήνονταν ξανά στην ουρά της  ταλαιπωρίας και του εξευτελισμού…...

 Με αυτές τις πρωτόγονες υποδομές και την βαθιά αδιαφορία απέναντι στον εργαζόμενο λαό κα τη φτωχολογιά,  να διατρέχει μόνιμα και παντού κυβέρνηση, υπουργείο Υγείας,  Περιφερειάρχες τύπου Σγουρού, Δημάρχους, και αντιδημάρχους,  υπολογίζεται ότι απαιτούνται περίπου 10 χρόνια για να πάρουν τα βιβλιάρια υγείας οι δεκάδες χιλιάδες των ανέργων και των άπορων συμπολιτών μας  που τόσο έχουν ανάγκη τη νοσοκομειακή, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη.

Η βαθιά ΑΠΟΣΠΣΑΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ όλων όσων ασκούν εξουσία στα πλαίσια αυτών των αντιλαϊκών πολιτικών  έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αποξένωσης , ώστε οι πρωταγωνιστές του αντιλαϊκού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, στην εποχή μάλιστα της ψευτοηλεκτρονικής διακυβέρνησης, την οποία συνήθως θυμούνται μόνο όταν πρόκειται να «φάνε» από τα ΕΣΠΑ, δεν διαθέτουν ούτε ένα γραφείο πληροφοριών, δεν έχουν τυπώσει ούτε μια ανακοίνωση- οδηγία, για να διαφωτίζουν τους χιλιάδες ανήμπορους αυτούς ανθρώπους, για τις διαδικασίες και τις προϋποθέσεις, που απαιτούνται για να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, δικαιώματα που σχετίζονται άμεσα με την υγεία και την ίδια την προστασία της ζωής τους.

Ποιος θα σταματήσει αυτό το αίσχος;

Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Βύρωνα

20/5/2013

Ζήτηση φαρμάκου

Παρακαλω, απο το Κοιωνικο Ιατρειο Θεσσαλονικης Χρειαζομαστε  επειγοντως ZEFFIX TABS για ανασφαλιστους ασθενεις μας με ενεργο ηπατιτιδα Β Παρακαλω ενημερωστε στο 2310-520386 και στο koinwniko.iatreio@gmail.com Ευχαριστω 

μετα τιμης

Ρουσος Θανασης Φαρμακοποιος

Καταγγελία για ελλείψεις φαρμάκων στο ΕΣΥ

Με ευθύνη της κυβέρνησης και του υπουργείου Υγείας, το ειδικό όσο και πανάκριβο φάρμακο ΓΑΜΑ ΣΦΑΙΡΙΝΗ ( λέγεται ότι κάνει 7.000 ευρώ!) έχει εξαφανισθεί από τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων με αποτέλεσμα να υπάρχει σχετική αδυναμία χορήγησής του και η υγεία πολλών ασθενών να τίθεται σε σοβαρό κίνδυνο. Το φάρμακο αυτό, όπως και ορισμένα αντικαρκινικά και άλλα φάρμακα, ειδικής θεραπευτικής αξίας, δεν υπάρχει στα ιδιωτικά φαρμακεία, χορηγείται αποκλειστικά από τα κρατικά φαρμακεία των νοσοκομείων, υπάγεται στο νόμο 3816/10 και λόγω της υψηλής τιμής του χορηγείται δωρεάν σε όλους τους ασφαλισμένους χωρίς καμιά συμμετοχή.

Το Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Βύρωνα δέχεται συνεχώς σωρεία καταγγελιών  για  τρομακτικές ελλείψεις φαρμάκων, που σημειώνονται σε όλα τα φαρμακεία των κρατικών νοσοκομείων και αφορούν όχι μόνο την περίπτωση των σπάνιων φαρμάκων αλλά και συνήθη φάρμακα, που είναι ευρείας χρήσης. Γέροντες, ανάπηροι, άρρωστοι, άνθρωποι ανήμποροι και με ποικίλα προβλήματα κίνησης, οι οποίοι έχουν βιβλιάρια της Πρόνοιας,  εξαναγκάζονται να ξεθεώνονται στις γύρες,  από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, να υποβάλλονται σε έξοδα μετακίνησης και τελικά να καταλήγουν με άδεια χέρια ζητώντας την συνδρομή των κοινωνικών φαρμακείων επειδή το ΕΣΥ αδυνατεί να ικανοποιήσει τις βασικές φαρμακευτικές ανάγκες των Ελλήνων πολιτών.

Ακόμα, δεχόμαστε καταγγελίες πολιτών ότι σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζονται φαινόμενα κανιβαλισμού και ότι διοικήσεις κρατικών νοσοκομείων αρνούνται να χορηγήσουν σε ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΡΟΥΣ ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΣ ασθενείς με καρκίνο ή άλλες σοβαρές παθήσεις, φάρμακα για την θεραπεία τους, επειδή αυτά έχουν υψηλό κόστος και τους ασκούν ισχυρές πιέσεις για να αγοράσουν τα φάρμακα ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΡΟΙ ή μέσω συγγενών τους ή με διάφορους άλλους τρόπους κλπ!....

Θέτουμε αυτές τις απαράδεκτες καταστάσεις υπόψη των πολιτικών κομμάτων των βουλευτών και των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζομένων στην Υγεία και τους καλούμε να παρέμβουν για να τερματισθεί αυτό το καθεστώς, που θέτει σε αυξημένους κινδύνους την υγεία και την ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας.

Δ. Σουλιώτης, Υπεύθυνος ΚΙΦΒ

          

Ζήτηση Αντικαρκινικού Φαρμακου

Ζητείται επειγόντως για ανασφάλιστο καρκινοπαθή στην Θεσσαλονίκη, το αντικαρκινικό φάρμακο ARIMIDEX. Εάν υπάρξει, παρακαλούμε επικοινωνήστε με την διεύθυνση Κοινωνικό Ιατρείο Φαρμακείο Θεσσαλονίκης 2310-757841 και 6932.691741 Θανάσης Ρούσος.

Δίκτυο Εθελοντών Ιατρών ΚΙΦΒ

«ένας για όλους και όλοι για έναν»

ΔΙΚΤΥΟ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ ΒΥΡΩΝΑ:

Ανακοίνωση

Ανακοινώνουμε ότι οι εθελοντές γιατροί του ΚΙΦΒ έφτασαν συνολικά τους 65 ενώ τα εξεταστικά κέντρα τα 3. Οι ειδικότητες των γιατρών κατανέμονται ως εξής:

Αγγειολόγοι - Αγγειοχειρουργοί 1

Γαστρεντερολόγοι 2

Γυναικολόγοι 1

Δερματολόγοι 2

Ενδοκρινολόγοι 2

Καρδιολόγοι 5

Μικροβιολόγοι 7

Νευρολόγοι 2

Οδοντίατροι 6

Ορθοπεδικοί 7

Ουρολόγοι 4

Οφθαλμίατροι 2

Παθολόγοι 7

Παιδίατροι 2

Παιδιατρικά Κέντρα 2

Πνευμονολόγοι 2

Ψυχίατροι 5

Ω.Ρ.Λ. 3

Πρωτομαγιά

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Του ιστορικού Γιάννη Κορδάτου

Η εργατική Πρωτομαγιά, ή πιο σωστά η κόκκινη Πρωτομαγιά, έχει την ιστορία της. Δεν καθιερώθηκε έτσι στα καλά καθούμενα σαν η πιο επίσημη γιορτή της οργανωμένης εργατιάς όλου του κόσμου. Έχει την ιστορία της. Να πιο είναι σε μεγάλη συντομία το χρονικό της. Στα 1885 τους μήνες Νοέμβρη και Δεκέμβρη στις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής έγιναν δυο εργατικά Συνέδρια για να συζητήσουν πάνω σε σπουδαία ζητήματα που απασχολούσαν το βορειοαμερικανικό προλεταριάτο. Στα χρόνια αυτά η εκμετάλλευση της αμερικάνικης εργατιάς ήταν μεγάλη. Οι ώρες δουλειάς ήταν πολλές. Τα μεροκάματα μικρά και μέσα στις φάμπρικες η ζωή του εργάτη ήταν ζωή σκλάβου.

Ύστερα από πολλές συζητήσεις στα Συνέδρια που έγιναν πάρθηκε η απόφαση στην ερχόμενη Πρωτομαγιά (1886) οι εργάτες ν’ απεργήσουν με πρώτο και βασικό αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης δουλειάς. Το είχαν πια καταλάβει οι εργάτες πως με τις παρακάλιες και τη ζητιανιά δε γίνεται τίποτα, πως έπρεπε με την ομαδική τους δράση και δύναμη να επιβάλλουν το δίκαιό τους και τις διεκδικήσεις τους. Έτσι μέσα στους τέσσαρες μήνες που πέρασαν από το εργατικό Συνέδριο του Δεκέμβρη του 1885, με φανατισμό και ενθουσιασμό προπαγανδίστηκε η ιδέα της απεργίας. Ήταν το ζήτημα της ημέρας. Μέρα νύχτα συζητούσαν για την απεργία. Τέτοια ζύμωση είχε γίνει που μερικοί μικροεργοδότες  τα χρειάστηκαν και μόνοι τους δέχτηκαν την οχτάωρη δουλειά στα εργοστάσιά τους χωρίς να κατεβάσουν τα μεροκάματα. Μα οι μεγάλοι φαμπρικάντηδες ήταν ανένδοτοι. Ούτε ν’ ακούσουν ήθελαν πως μπορούσαν να καθιερώσουν το 8ωρο. Είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και στην υποστήριξη του Κράτους. Γι’ αυτό και τα πνεύματα ήταν πολύ ερεθισμένα.

Η Πρωτομαγιά του 1886 ήρθε και η απεργία κηρύχτηκε από την μια άκρια στην άλλη σ’ όλη τη Βόρεια Αμερική. Οι απεργοί βγήκαν στους δρόμους με κοινό σύνθημα: «Οχτώ ώρες δουλειά. Οχτώ ώρες για μόρφωση και ξεκούρασμα. Οχτώ ώρες ύπνο».

Σε λίγες μέρες οι πιο πολλοί εργοδότες άρχισαν να υποχωρούν. 125 χιλιάδες εργάτες κέρδισαν το οχτάωρο. Έτσι μαζί με όσους είχαν κερδίσει από πριν το 8ωρο έγιναν 150 χιλιάδες. Και ύστερα από ένα μήνα απεργία έφταναν σε 200 χιλιάδες. Ενώ όμως στις περισσότερες βιομηχανικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών οι απεργοί κέρδισαν το αίτημά τους, στο Σικάγο η αντίσταση και η αντίδραση των εργοδοτών ήταν πιο οργανωμένη και αποφασιστική. Τα κατάφεραν να μαζέψουν από τις γειτονικές πόλεις μερικές χιλιάδες ασυνείδητους και κίτρινους εργάτες κ’ έτσι κίνησαν τις φάμπρικές τους. Γι’ αυτό στις 3 του Μάη δέκα χιλιάδες απεργοί του Σικάγου μαζεύτηκαν μπροστά σ’ ένα απ’ τα μεγαλύτερα εργοστάσια για ν’ αποδοκιμάσουν τους απεργοσπάστες. Οι φάμπρικες όμως φρουρούντανε  από το στρατό και τη χωροφυλακή. Δόθηκε κιόλας διαταγή να χτυπήσουν στην πρώτη «ανταρσία».

Έτσι όταν οι απεργοί άρχισαν να φωνάζουν και να κατακρίνουν τους κίτρινους εργάτες οι αστυνομικοί και ο στρατός  έριξαν στο κρέας.

Στην αρχή με τις πρώτες μπαταριές σα να τάχασαν γιατί δεν περίμεναν τη δολοφονική επίθεση. Μα μέσα σε λίγα λεπτά ξαναπήραν θάρρος και ρίχτηκαν με πέτρες και ξύλα ενάντια στο εργοστάσιο που δούλευε. Ο στρατός ξακολούθησε το ντουφεκίδι και σωστή μάχη άρχισε που βάσταξε πάνω  από ένα τέταρτο της ώρας. Οι απεργοί αν και δεν είχαν όπλα έδειξαν απαράμιλλο ηρωισμό που θα μείνει αξέχαστος μέσα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Αμερικής. Οι αστυνομικοί τα είχαν χάσει. Είχαν μπροστά τους λιοντάρια και όχι ανθρώπους, γι’ αυτό σε λίγο διαλύθηκαν. Μα απ’ τους στρατώνες του Σικάγου ήρθαν επικουρίες. Οι τοπικές αρχές διάταξαν να χτυπηθούν οι απεργοί και ας χυθεί όσο θέλει αίμα. «Βαράτε τα σκυλιά» ήταν η διαταγή που δόθηκε στο στρατό. Η μάχη ξανάρχισε πεισματικά. Ο αγώνας ήταν σκληρός και άνισος. Οι απεργοί άοπλοι, ο στρατός οπλισμένος. Δε διαλύθηκαν όμως, πάλεψαν και φυσικά στο τέλος η ηρωική τους αντίσταση κλονίστηκε από τις σφαίρες και τις λόγχες της αντίδρασης. Γύρω από τη φάμπρικα όλος ο τόπος ήταν βαμένος από αίμα εργατικό και σπαρμένος από κορμιά απεργών. Έπεσαν πολλοί μάρτυρες της Ιδέας. Πόσοι όμως δεν το ξέρουμε γιατί οι αστυνομικοί δεν άφησαν να γίνει ο απολογισμός της νίκης τους! Πήραν τα πτώματα χωρίς να δώσουν είδηση σε κανέναν που τα έθαψαν.

Την άλλη μέρα οι εργατικές εφημερίδες στιγμάτισαν την κεφαλαιοκρατία για την δολοφονική της επίθεση. Η «Εργατική Εφημερίδα» του Σικάγου μάλιστα δημοσίεψε την παρακάτω ιστορική προκήρυξη:

«Εργάτες!

Ο πόλεμος των τάξεων άρχισε. Χτες  τουφέκισαν τους απεργούς εργάτες μπροστά στη φάμπρικα που εργάζονται. Το αίμα τους ζητά εκδίκηση. Ποιος να μην πιστεύει τώρα πως οι τίγρεις που μας κυβερνούν διψούν από εργατικό αίμα. Οι εργάτες όμως δεν είναι πρόβατα. Στην λευκή τρομοκρατία πρέπει ν’ απαντήσουν με την κόκκινη τρομοκρατία. Καλύτερα ο θάνατος παρά η δυστυχία. Αν τουφεκίζουν τους εργάτες, θα τους απαντήσουμε με τέτοιο τρόπο που να μας θυμούνται για πολύ καιρό οι αφεντάδες μας. Η ανάγκη πια μας κάμνει να φωνάξουμε: Σ τ α  ό π λ α !

Στες γυναίκες, τα παιδιά των δυστυχισμένων κλαίγανε τον σκοτωμένο πατέρα και άντρα τους. Μέσα στα μέγαρά τους οι πλουτοκράτες γέμιζαν τα ποτήρια τους από σαμπάνια και έπιναν στην υγειά των δολοφόνων που επιβάλλουν την τάξη… Σκουπίστε τα δάκρυά σας εσείς που πάσχετε. Θαρρέψετε! Σκλάβοι σηκωθείτε!».

Η προκήρυξη αυτή έπιασε. Την άλλη μέρα 15 χιλιάδες εργάτες μαζεύτηκαν εκεί που τους καλούσε το καθήκον. Ένα κάρο χρησίμεψε για βήμα κι επάνω απ’ αυτό με τη σειρά μίλησαν οι εργατικοί ηγέτες. Η αστυνομία όσο ήταν μέρα έκανε πως παρακολουθούσε από μακριά την εργατική συγκέντρωση· σχεδίαζε άμα νυχτώσει να επιτεθεί και να θερίσει άλλη μια φορά την εργατιά. Μα βγήκε πολύ γελασμένη όταν κοντά στο σούρουπο 150 αστυνομικοί ρίχτηκαν πάνω στην εργατιά, μια μπόμπα έσκασε ανάμεσά τους και καμιά εικοσαριά από δαύτους τους έκανε κομμάτια. Οι άλλοι τόβαλαν στα πόδια. Πατείς με πατώ σε. Τα όργανα της «τάξης», οι προχτεσινοί δολοφόνοι, μπροστά στην εργατική αυτοάμυνα τόκοψαν λάσπη. Μα πίσω από τους αστυνομικούς ήταν ο στρατός. Ένα Σύνταγμα ολόκληρο που άρχισε να πυροβολεί. Νέο αίμα χύνεται. Πολλοί πληγώνονται και πέφτουν χάμω. Οι εργάτες υποχωρώντας παίρνουν μαζί τους και τους ηρωικούς συντρόφους τους που ήταν χτυπημένοι. Η νύχτα εκείνη πέρασε σε μια αφάνταστη τρομοκρατία και από τα ξημερώματα άρχισε το κυνηγητό της εργατιάς. Χιλιάδες πιάστηκαν και κλείστηκαν στα μπουντρούμια. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και δημοσιογράφοι, εργατικοί ηγέτες από τους πιο γνωστούς της Βόρειας Αμερικής. Στις φυλακές έμειναν πολύ καιρό και στο τέλος κράτησαν μόνο οχτώ, τους «πρωτοπόρους», που τους πέρασαν από το κακουργοδικείο.

Το ταξικό δικαστήριο τους καταδίκασε σε θάνατο και το Νοέμβρη του 1886 οι τέσσαρες απ’ αυτούς κρεμάστηκαν και ο πέμπτος λίγες μέρες πριν να γίνει η εχτέλεση, έγινε το κεφάλι του λιώμα καπνίζοντας ένα τσιγάρο που είχε εκρηκτική ύλη. Οι άλλοι τρεις πήραν χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε καταναγκαστικά δεσμά. Έμειναν εφτά χρόνια στα κάτεργα και όταν είχαν γίνει σωματικά ερείπια από τις κακουχίες τους χαρίστηκε η ποινή.

Τα γεγονότα αυτά που έκαναν μεγάλη εντύπωση σ’ όλη την Αμερική και Ευρώπη, δεν άφησαν φυσικά ασυγκίνητο το οργανωμένο προλεταριάτο. Γι’ αυτό στο Παγκόσμιο Εργατικό Συνέδριο που έγινε […] το 1889, αποφάσισε τιμώντας τη μνήμη των ηρωικών εργατών του Σικάγου να θεσπιστεί η Πρωτομαγιά σα μια διεθνική εργατική γιορτή που την ημέρα αυτή οι οργανωμένοι εργάτες όλου του κόσμου ν’ απεργούν και να εκδηλώνουν σε ομαδικές συγκεντρώσεις το ταξικό τους μίσος ενάντια στην παγκόσμια κεφαλαιοκρατία.

Έτσι καθιερώθηκε η εργατική Πρωτομαγιά που πολλές φορές από τότε βάφτηκε με εργατικό αίμα.

Στην Ελλάδα η εργατική Πρωτομαγιά πρωτογιορτάστηκε στα 1894. Ήταν η πρώτη εργατική εκδήλωση στη χώρα, που έδειχνε την αλληλεγγύη της ελληνικής εργατιάς στο παγκόσμιο προλεταριάτο.